قلم توان نوشتن ندارد، دل تاب شنیدن ندارد...مگر میشود قصه زندگی این مردم را شنید و نشکست...؟!مگر میشود با این مردم زندگی کرد اما دلت خون نشود...؟!
دلم خون است از قصه هلیل و جازموریان،از قصه ناعدالتی در قلعه گنج و رودبار و سیستان...دلم خون میشود وقتی میبینم این مظلومیت و محرومیت را.
انگار دارد یادمان میرود اهداف و ارمان های مقدسمان را، همان ها که برایشان خون داده ایم، باکری و خرازی و چمران داده ایم...
ولی امیدی هست وقتی میبینم فرزندان این منطقه خواستن را معنا کردند، امید را در دل ها روشن کردند...
نور امید در دلم روشن میشود وقتی میبینم دانش اموزان و دانشجویان منطقه به تکاپو و حرکت افتاده اند.
ما میدان را ترک نخواهیم کرد،دفاع خواهیم کرد...نه دفاع از یک منطقه!دفاع از محرومیت،دفاع از مظلومیت،دفاع از حق...
دفاع از کسانی که به قول صریح قرآن کریم،«وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی اْلأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ »وارثان زمین هستند.
دفاع از کسانی که به جرم سادگی محکوم به شکست شده اند...
اما من این سادگی را دوست دارم زیرا بوی ناب ادمیت میدهد،ساده میمانیم، بی ریا اما نمیگذاریم شرایط این طور بماند، ما ارمان ها را فراموش نخواهیم کرد...
ما عدالت ، دفاع از مظلومان و محرومان  را فراموش نخواهیم کرد.ما از پا نخواهیم ایستاد...
 و در این  راه تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند.
«دل نوشته یکی از دانشجو معلمان جنوب»
بر گرفته از گروه تلگرامی اوای هلیل، احیای جاز. »»» (فرزند جنوب)